De tulband mag af meneer.

Ik herinner mij een moment op de reeds decennia-oude sofa die mijn stoffig appartement destijds sierde. De indertijd veel te duur betaalde en intussen door allerhande nieuwe technologieën achterhaalde televisie stond op Canvas het amechtige en lamentabele Comedy Casino te bleiren.

My god... hoe laag kan vlaanderen vallen dat ik er zelfs geen hoofdletter meer voor over heb ? Stellen dat de intro het enige goede aan de hele show was, zou als gevolg hebben dat zelfs het laatste hoopje kritisch vermogen dat in mij rest, een gewelddadige dood zou sterven.

Een kotsdecortje, een zaaltje vol overmatig lelijke mensen die des zomers wellicht hun vette pensen laten verbranden op het strand van Blankenberge, en maar joelen terwijl een zekere achterlijke idioot met een tulband de slechtste comedy performance geeft die ooit mijn netvlies mocht beroeren. Want laat dit duidelijk zijn, mijn lachspieren bleven stoicijns bij al dit afgrijselijk verbaal geweld.

Slechts speelde door mijn hoofd het ongetemd verlangen dat uit het niets een tank zou opduiken, het podium demonstratief vernielend, en hardhandig de sukkel met de tulband aan stukken zou rijten, na welks voorval een klein atoombompje het zaaltje in puin zou leggen, en daarmee al het achterlijk gepeupel en hun offspring.

zodoende zijn zowel mijn hoofdletters als voorraad zou's opgebruikt en reverteer ik met genoegen naar een kopje koffie, met een ferme scheut Dane Cook cognac aub.

Tot zover dan de schijn van kwal-iteitsprogramma's op Canvas.