De bijenkorf

Een latente, onderhuidse en door veelvuldige tautologieën betuttelde hoofdpijn gonst als een zwerm bijen net onder mijn rechtse slaap, verstoken van een broodnodige alliteratie.

De zon bonkt verwoed tegen de afgetakelde jaloezieën die mijn werkplaats versieren, en het sinds het proces veel minder pertinente stof sluiert zich een weg naar de bijenkorf in mijn hoofd.

De radio kwijlt met horten en stoten de immer weerkerende playlist van Be One, terwijl de spanning stijgt.

Ik denk aan 14u, en de climax komt, of blijft uit. De tijd brengt raad, zoals steeds. Of misschien ook onheil.

De radio verzakt nu in een onverstaanbaar geraas en ik denk aan een frase die een collega vaak poneert: 'Ge speelt met uw leven maar ge weet het niet'. En zo zie ik reeds visioenen van de Aldi radio, verpletterd door een BMW die ik vanop de parking door het venster mik.

Maar helaas.

En nie willen sneeuwen eh...