The shed

Het klinkt als een titel van de zoveelste slecht geconcipieerde Hollywood-horrorbrolfilm. Echter, ik waande mij deze morgen, terwijl de zon wederom hard haar best deed om het, slechts van de vorige dag daterende record, alweer te verbreken en waarvoor factor 20 niet baten mocht - mijn rug zou een genetische uber-kruisting tussen een schorpioen en een kreeft het echter nog steeds minderwaardig schaamrood op de gemanipuleerde wangen doen krijgen - in de opslagruimte van een klein afvalverwerkend bedrijf toen ik de gammele deur van mijn in het verkeerde kleur geverfde tuinhuis opentrok.

Te bedenken dat de gigantische berg rommel die ik overschouwde uit mijn vorige stekje kwam, nadat de eigenlijke verhuis al had plaatsgevonden. Trieste boel, al zeg ik het zelf. Of hoe een mens zich zonder het zelf te beseffen als een echte 'packrat' kan gaan gedragen doorheen de jaren.

En bij de laatste opkuis gisteren, was er dan nog steeds boel om terug mee te brengen, en, u raadt het al, het tuinhuis in te keilen.

Edoch, na een halve dag zwoegen, en het gratis verkrijgen van een portie huidkanker, is het boeltje aan de kant en kan ik vriendelijk een mijner familieleden verzoeken even een camion te huren om al de netjes bijeengepakte stapeltjes brol, naar het containerpark te voeren en ginds te dumpen, onder het binnenmonds mompelend en goedkeurend geknik van de aldaar tewerkgestelde IVAGO milieumedewerkers. Want zo heet dat vantegenwoordig.

En zodoende geniet ik heden avond van een drankje, een safke en enige inspiratie om bovenstaande gewrochten aan het wereldwijde net toe te vertrouwen.

Dank u God, voor ons dagelijks brood, wifi, laptops, frieten, cola, saffen en die verdomd comfortabele stoeltjes uit de weba, die ondertussen hun beste tijd wel gehad hebben.

En George Duke band natuurlijk.

En zo keek een slecht gecoiffuurde poedelwolk op mij neer en zag dat het goed was...

Amen.