Turmoil

De woelende zee verzwolg mijn gemoed
terwijl koude rozen bloeiden in haar zoute schoot.
Ik verdronk in een wolk
onderwater bubbels
en mijn godin fluisterde
zachtjes een streling
langs mijn gevoel
van eenzaamheid.
Ik was niet alleen want
de zee droeg mij.
En ik dronk haar zoete woorden
in mijn slaap tot de morgen
mij wekte en het strand
haar lieve groet nog zwak
weer echode.
Alleen.
En toch zo vol kan nooit
eenzaam zijn dacht ik
en ik sliep.
Tevreden en alleen.