The shed

Het klinkt als een titel van de zoveelste slecht geconcipieerde Hollywood-horrorbrolfilm. Echter, ik waande mij deze morgen, terwijl de zon wederom hard haar best deed om het, slechts van de vorige dag daterende record, alweer te verbreken en waarvoor factor 20 niet baten mocht - mijn rug zou een genetische uber-kruisting tussen een schorpioen en een kreeft het echter nog steeds minderwaardig schaamrood op de gemanipuleerde wangen doen krijgen - in de opslagruimte van een klein afvalverwerkend bedrijf toen ik de gammele deur van mijn in het verkeerde kleur geverfde tuinhuis opentrok.

Te bedenken dat de gigantische berg rommel die ik overschouwde uit mijn vorige stekje kwam, nadat de eigenlijke verhuis al had plaatsgevonden. Trieste boel, al zeg ik het zelf. Of hoe een mens zich zonder het zelf te beseffen als een echte 'packrat' kan gaan gedragen doorheen de jaren.

En bij de laatste opkuis gisteren, was er dan nog steeds boel om terug mee te brengen, en, u raadt het al, het tuinhuis in te keilen.

Edoch, na een halve dag zwoegen, en het gratis verkrijgen van een portie huidkanker, is het boeltje aan de kant en kan ik vriendelijk een mijner familieleden verzoeken even een camion te huren om al de netjes bijeengepakte stapeltjes brol, naar het containerpark te voeren en ginds te dumpen, onder het binnenmonds mompelend en goedkeurend geknik van de aldaar tewerkgestelde IVAGO milieumedewerkers. Want zo heet dat vantegenwoordig.

En zodoende geniet ik heden avond van een drankje, een safke en enige inspiratie om bovenstaande gewrochten aan het wereldwijde net toe te vertrouwen.

Dank u God, voor ons dagelijks brood, wifi, laptops, frieten, cola, saffen en die verdomd comfortabele stoeltjes uit de weba, die ondertussen hun beste tijd wel gehad hebben.

En George Duke band natuurlijk.

En zo keek een slecht gecoiffuurde poedelwolk op mij neer en zag dat het goed was...

Amen.

Kasten, vijzen en slechte schroevendraaiers

"Mens toch", dacht ik voor de zeshonderdvijfendertigste keer, toen ik voor de vijfhondervierennegenste keer mijn overgedimensioneerde pollen tegen een scherp randje aan mijn velux schuurde, "wat voor fucking minkunkel heeft die rommel hier in godsnaam uitgevonden". Zulkse gedachten komen in het algemeen doorheen het verloop van de dag wel meermaals voor in mijn brein. Ik kreeg al visioenen van op grote kampvuren geroosterde ingenieurs, met een Origineel Velux zonnenet door hun strot geramd. Quick & Easy Fix. Mijn achterste ja!

Enfin, het spul hangt er aan, en het werkt, net zoals de overmaatste schuifdeurkast die ik gisteren ineen geschroefd heb, met net evenveel drama en trauma als gevolg. Breek me de bek niet open of ik ga heel die vorte fabriek gaan opfikken...

Enfin, het zijn zo'n dagen dat een mens zich beklaagt ooit nog goedkope bochtschroevendraaiers gekocht te hebben in den Aldi. Wat een hoop rommel. Joenges toch...

En tot zover het stoer gedoe dan maar weer.

Tijd voor een safke, een drankske, en terras!

Yo!

Dompen en zompen

Het weze bijna het tiende uur des avonds en ondergetekende (whatever) mag bijna dodo gaan doen. Volledig overtuigd van het welslagen van deze intentie, gezien de immer versmachtend drukkende hitte die nog steeds ons belgenlandje teistert, ben ik nog maar eens op deze webstek verzeild geraakt.

De pc's verlangen hard naar een zuchtje verkoeling, steeds flirtend met de Upper critical temperature limit. Een mens heeft dan eens waterkoeling. Weinig zinvol natuurlijk als het water sneller verdampt dan het koelen kan, want het is hier minstens 180000 graden boven in onze nieuwe woonst. Misschien een idee om hier een zoutwinningsveld te installeren. Van een nood een deugd maken, of zoiets zeker ? (zoekt u even de logica, want dat is ze zelve, als het niet regent tenminste)

Maar wat geeft het allemaal. Morgen om 4u samen met de rest van de kippen van stok (en wie is dan het kieken, vraag ik mij af), nog eventjes naar het werk, op een feestdag, en dan kan de vakantie beginnen. Welks een zaligheid is me dat toch.

Het is allemaal niet belangrijk meer.

Wat telt is het zachtje avondbriesje dat buiten door mijn haren strijkt, een sigaretje, een drankje, een lief zoentje van mijn schat en de paar liedjes die mij deze avond beroerden... en natuurlijk de buren met mij...

• George Duke - Sweet Baby (Live in Montreal)
• Randy Crawford - One Hello
• Wax - Right Between The Eyes
• Swingout Sisters - Breakout
• Dire Straits - Tunnel of Love (Live)
  

And on this and many more copyrighted bombshells, stap ik het af, bijna de vakantie tegemoet :-)

Ragfijn

Was ik maar een vlinder
mijn schat
dan kon ik
tenminste
je even
een momentje
vol kleur
gelukkig laten wezen

De bijenkorf

Een latente, onderhuidse en door veelvuldige tautologieën betuttelde hoofdpijn gonst als een zwerm bijen net onder mijn rechtse slaap, verstoken van een broodnodige alliteratie.

De zon bonkt verwoed tegen de afgetakelde jaloezieën die mijn werkplaats versieren, en het sinds het proces veel minder pertinente stof sluiert zich een weg naar de bijenkorf in mijn hoofd.

De radio kwijlt met horten en stoten de immer weerkerende playlist van Be One, terwijl de spanning stijgt.

Ik denk aan 14u, en de climax komt, of blijft uit. De tijd brengt raad, zoals steeds. Of misschien ook onheil.

De radio verzakt nu in een onverstaanbaar geraas en ik denk aan een frase die een collega vaak poneert: 'Ge speelt met uw leven maar ge weet het niet'. En zo zie ik reeds visioenen van de Aldi radio, verpletterd door een BMW die ik vanop de parking door het venster mik.

Maar helaas.

En nie willen sneeuwen eh...

De tulband mag af meneer.

Ik herinner mij een moment op de reeds decennia-oude sofa die mijn stoffig appartement destijds sierde. De indertijd veel te duur betaalde en intussen door allerhande nieuwe technologieën achterhaalde televisie stond op Canvas het amechtige en lamentabele Comedy Casino te bleiren.

My god... hoe laag kan vlaanderen vallen dat ik er zelfs geen hoofdletter meer voor over heb ? Stellen dat de intro het enige goede aan de hele show was, zou als gevolg hebben dat zelfs het laatste hoopje kritisch vermogen dat in mij rest, een gewelddadige dood zou sterven.

Een kotsdecortje, een zaaltje vol overmatig lelijke mensen die des zomers wellicht hun vette pensen laten verbranden op het strand van Blankenberge, en maar joelen terwijl een zekere achterlijke idioot met een tulband de slechtste comedy performance geeft die ooit mijn netvlies mocht beroeren. Want laat dit duidelijk zijn, mijn lachspieren bleven stoicijns bij al dit afgrijselijk verbaal geweld.

Slechts speelde door mijn hoofd het ongetemd verlangen dat uit het niets een tank zou opduiken, het podium demonstratief vernielend, en hardhandig de sukkel met de tulband aan stukken zou rijten, na welks voorval een klein atoombompje het zaaltje in puin zou leggen, en daarmee al het achterlijk gepeupel en hun offspring.

zodoende zijn zowel mijn hoofdletters als voorraad zou's opgebruikt en reverteer ik met genoegen naar een kopje koffie, met een ferme scheut Dane Cook cognac aub.

Tot zover dan de schijn van kwal-iteitsprogramma's op Canvas.

Vloamsche hersenspinschels uit de Gentsche industrie

De zon likt de daken van de industriele doeningen die mij onringen, net zoals moeder kat haar pasgeboren jongen poesjes likt. Vol overgave maar met nog ongekende intenties.

De immer aanwezige luchtvervuiling walmt lustig rond diezelfde daken, en fijn onzichtbaar stof penetreert mijn longen, none the wiser, als een slechte, goedkope sigaret uit de Balkan, wiens producent een proces wacht wegens ongewild meeroken.

Het zijn zware dagen, de lucht drukt loodzwaar op mijn treffelijk optimistisch gemoed, en ik vraag me nogmaals af wat voor stuk onbenul ooit qwerty heeft uitgevonden. Dit in sterk contrast met de vele ultra bruikbare zaken die bedrijven zoals 3M op de markt hebben gebracht sinds mensenheugenis. Het weze zo.

De brandstapel, heresy!

Edoch, er wacht reeds een poolse vrachtwagenchauffeur op zijn eerste scheldtirade van de dag, en wat kan er dan nog misgaan buiten het misverstaan van de lezer?

Aftellen, per seconde wijzer, naar het moment, binnen handbereik maar net te ver.

Negen werkdagen vol bezoedeling, en de katharsis kan beginnen.

Better be that way too!

En zo is de eerste nederlandstalige post op dit blogvehikel ook een feit. Het was weer te lang geleden. Damnet, hell, fuuk, devil !